Mijn uitgangspunt voor mijn werk wat zich verder had ontwikkeld, was ontstaan door interactie van andere mensen met wat ik had gemaakt. In het begin heb ik zelf opstellingen gemaakt en dat weer veranderd waardoor een actie zichtbaar werd.
Daarna heb ik opstellingen gemaakt die niet erg stabiel waren. Doordat de ladekast achter de opstelling van het kleed stond, liepen er veel mensen langs, waardoor alles op het kleed langzaam veranderde. Zo is het een en ander omgevallen. Het kopje is van het midden van het kleed naar de zijkant geslingerd (hing eerst tussen twee houten balken). Vervolgens heb ik daarbij weer de dakgoot toegevoegd (ik heb ook het verloop vastgelegd via foto). Je zou dus kunnen zeggen dat dit niet had kunnen ontstaan, of zelfs mijn verdere ontwikkeling van mijn volgende werk anders was verlopen, als die mensen daar niet hoefde te zijn.
Vanaf dat punt ben ik vooral met herinneringen bezig geweest. Naar aanleiding van het kleed heb ik mensen gevraagd waar zij aan moesten denken als ze naar de opstelling van het kleed keken. Vervolgens ben ik de vroegste herinneringen van klasgenoten, vrienden, familie en mensen die ik niet ken gaan verzamelen. Ik was heel benieuwd naar de leeftijd van iemands vroegste herinnering, wat iemand anders zich nog allemaal kan herinneren en wat voor een herinneringen dat dan waren.
Uiteindelijk vond ik het proces waarbij iemand tot stand komt tot zijn herinnering interessanter. Je merkt dat sommige mensen, die nog nooit stil hebben gestaan bij hun vroegste herinneringen, een klap in hun gezicht krijgen en echt diep terug moeten graven om de herinnering naar boven te brengen. In mijn aanzicht verliep zoiets dan stroef en ik vind de gedachte ook mooi, dat iemand in een paar seconde bewuster wordt van zijn eigen verleden. Daarna heb ik me vooral bezig gehouden met de stroefheid van zo’n herinnering te vertalen naar beeld. Ook het lastige en het moeizame nadenken om tot iets te komen heb ik gebruikt in werken.
