Een niet vaststaande vorm (vervolg 1e periode)

Het niet wetende (per.1 jr. 2)

Noteringen uit mijn schrijfblokje, wat ik vooral heb toegepast in mijn atelierstudie:

Het gevoel van onduidelijkheid,
dat iets niet klopt,
dat dingen niet bij elkaar horen.
(met een grimmige ondertoon)
Het niet wetende.

Je weet niet wat iets is.
Je hebt geen zekerheid over vormen.

Het ontbreken van een vaste vorm.
Een vorm staat niet vast, kan niet vaststaan.
Gewoonweg omdat het niet opzichzelf staat,
maar er ook nog meerdere factoren een rol hebben tot het tot stand komen van de vorm en tot het veranderbare van de vorm die zich altijd plaats vind hoe traag dat dan soms ook mag zijn.

Kleine veranderingen treden maar op, ik ben echter van mening dat je bij die kleine veranderingen al van een ontbrekende vast vorm kunt spreken.

Er is geen enkele vorm die zich aan het verandere van de vorm zelf zich heeft kunnen ontrekken.
En als de vorm dan vastgelegd was, dan valt dat weer binnen een bepaald proces van de betreffende vorm. En zal dan na een (lange) tijd weer aan verandering onderhevig zijn.

afb. hierboven. betere foto wordt nog gemaakt. (te onduidelijk)

Stroef

In het begin heb ik gekeken wat ik in Berlijn had gefotografeerd, dus wat mij heel erg aansprak en waar mijn interesse lag. Ik was erachter gekomen dat ik vaak iets met een geschiedenis of verleden fotografeer wat in een andere context werd geplaatst.

Mijn uitgangspunt voor mijn werk wat zich verder had ontwikkeld, was ontstaan door interactie van andere mensen met wat ik had gemaakt. In het begin heb ik zelf opstellingen gemaakt en dat weer veranderd waardoor een actie zichtbaar werd.

Daarna heb ik opstellingen gemaakt die niet erg stabiel waren. Doordat de ladekast achter de opstelling van het kleed stond, liepen er veel mensen langs, waardoor alles op het kleed langzaam veranderde. Zo is het een en ander omgevallen. Het kopje is van het midden van het kleed naar de zijkant geslingerd (hing eerst tussen twee houten balken). Vervolgens heb ik daarbij weer de dakgoot toegevoegd (ik heb ook het verloop vastgelegd via foto). Je zou dus kunnen zeggen dat dit niet had kunnen ontstaan, of zelfs mijn verdere ontwikkeling van mijn volgende werk anders was verlopen, als die mensen daar niet hoefde te zijn.

Vanaf dat punt ben ik vooral met herinneringen bezig geweest. Naar aanleiding van het kleed heb ik mensen gevraagd waar zij aan moesten denken als ze naar de opstelling van het kleed keken. Vervolgens ben ik de vroegste herinneringen van klasgenoten, vrienden, familie en mensen die ik niet ken gaan verzamelen. Ik was heel benieuwd naar de leeftijd van iemands vroegste herinnering, wat iemand anders zich nog allemaal kan herinneren en wat voor een herinneringen dat dan waren.

Uiteindelijk vond ik het proces waarbij iemand tot stand komt tot zijn herinnering interessanter. Je merkt dat sommige mensen, die nog nooit stil hebben gestaan bij hun vroegste herinneringen, een klap in hun gezicht krijgen en echt diep terug moeten graven om de herinnering naar boven te brengen. In mijn aanzicht verliep zoiets dan stroef en ik vind de gedachte ook mooi, dat iemand in een paar seconde bewuster wordt van zijn eigen verleden. Daarna heb ik me vooral bezig gehouden met de stroefheid van zo’n herinnering te vertalen naar beeld. Ook het lastige en het moeizame nadenken om tot iets te komen heb ik gebruikt in werken.

Serieel Beeld

3D

3D

We waren voor dit vak aan de slag gegaan met collages. Herman vond dat een beter alternatief in de plaats van tekenen om tot het uiteindelijke 3D voorwerp te komen. Omdat je bij het tekenen altijd al een idee klaar hebt en via collages (waarbij je de stukken papier verschuift) kun je iets creëren wat je daarvoor niet via het tekenen zou kunnen bedenken. Wat uiteindelijk dan een aanzet zou kunnen zijn tot een 3D voorwerp. Er werd verteld waar je werk over ging om je aan te zetten om dat onderwerp verder uit te diepen, zo kwam het ook vaak voor dat er een betekenis werd toegevoegd of dat je onderwerp werd veranderd.






Mijn werk ging over het vernietigen / kwetsbaar maken /onstabiel laten ogen, maar toch nog wel stabiel zijn.

Serieel Beeld

Ieder kreeg een zakje met twee kaarten uitgereikt ( kon je ook zelf kiezen ), de zakjes konden ansichtkaarten of visa of nog wat anders bevatten. Ik had een zakje met twee ansichtkaarten uit de stapel gevist. Een uit Sri Lanka en de andere uit Pakistan.









De eerste indrukken van de kaarten werden genoteerd. Zo vielen mij de felle kleuren en de bloemen op die overal in terug kwamen. Naar mijn gissing was het een uitnodiging voor een bruiloft. Zodra je de kaart openklapt sta je in de huiskamer van een van de partners, met alle twee de families erbij. Ik heb verder associaties getrokken, wat me aan Pakistan deed denken.










Zo heb ik veel voorbeelden van gebruiken / bijgeloof / het kleurijke en patronen van Pakistan genoteerd. Alles wat me aan Pakistan deed denken heb ik verzameld of gefotografeerd en notities bij gemaakt van wat ik er eventueel nog mee zou kunnen doen of wat me opviel.

Ik had uit verschillende bladen de kleurrijke gedeeltes uit gescheurd. Die had ik allemaal op stapeltjes van kleur gesorteerd. Eerst wou ik daarmee bepaalde patronen vormen, uiteindelijk heb ik een paar filmpjes ermee gemaakt, waarbij ik de gekleurde blaadjes in het water liet dobberen. En waarbij het water in beweging werd gebracht.

De betekenis erachter waarom dat ik iets met de gekleurde bladen wou doen (ik wou iets met opoffering/offering doen), heeft uiteindelijk tot meerdere filmpjes geleidt. Vanuit het offeren van bloemen was ik op een ander onderwerp binnen de cultuur van Pakistan gekomen, maar die laat ik open, omdat je de filmpjes op verschillende manieren kunt interpreteren en iedereen kan er weer wat anders in zien. Een paar daarvan waren proef, maar de uiteindelijke filmpjes staan hieronder: